قبل از ورود به بحث، خوب است که به قلمرو موضوع این جلسه اشارهای داشته باشم. در این جلسه میخواهیم دربارة حکم فقهی مشارکت یا نفی مشارکت غیرمسلمانان در ادارة جامعه بحث کنیم که در این فضای ذهنی ما شکل گرفته است.
بسم الله الرحمن الرحیم. همگی شما دوستان اهل نظر، علم، فضل، خطابه و آشنا به تاریخ و به ویژه آشنا به اهداف قیام امام حسین(ع) هستید و بارها برای خوانندگان و مخاطبین خود، در اینباره سخن گفتهاید. سالهاست که میگوییم و میشنویم که امام حسین(ع) با چه هدف و انگیزهای قیام کردند، بعبارت دیگر عوامل قیام حضرت چیست؟ خب این بحث خیلی مهمی است، نقشآفرینی نوع نگاهی که ما به قیام امام حسین(ع) داریم، بسته به این است که به این سؤال چگونه پاسخ بدهیم. ولی بنظر میرسد، حداقل در عرض آن و به یک معنا، با همین اهمیتی که پرداختن به قیام امام حسین دارد، ما به یک سؤال دیگر هم باید پاسخ دهیم. من اگر امشب بتوانم یک مقدار در اصل ضرورت پرداختن به این سؤال، که هر کدام از منظر تاریخی و اجتماعی قواعد خاص خود را دارند و شواهد خاص خود را میطلبند، مطالبی بیان کنم، بصورت نسبی در آنچه مدنظر دارم، موفق خواهم بود
ضمن تبریک ولادت حضرت امام علی بن موسی الرضا(ع)، سعی میکنم سر خطهایی از معارفی که پیرامون موضوع مورد بحث در احادیث آمده است را طرح کنم. عنوان بحث مجاری و منابع علوم امامان(ع) است ولی چون در سالروز ولادت علیبن موسی الرضا(ع) هستیم به جهاد علمی آن حضرت كه يكي از ویژگیهای شخصیتی حضرت رضا(ع) است و اين ويژگی در میان مردم ظهور و جلوه خاصي داشت، به صورت مقدمه بحث به آن اشاره خواهم داشت.
در شام شهادت امام جواد هستیم ان شاءالله مشمول عنایت معصومین باشیم . از جمله روایاتی که در باره امام جواد نقل شده است، روایتی از امام رضا در باره ولادت امام جواد است.
شب اربعین شهادت سالار شهیدان ابا عبدالله الحسین میباشد است. بحث نگاه به عاشورا و حرکت امام حسین از منظر فقهی است. نگاه ما تاریخی، کلامی، اجتماعی و سیاسی نیست بلکه نگاهی صرفاً فقهی است که نشان میدهد فقها با مستندات فقهی چگونه این قضیه را تحلیل کردهاند.